(शेवटच्या फिरोदिया नंतरची, नाटकावरची शेवटची कविता. आठवणी खूप होत्या. साडे तीन सुमन करंडक - 'आयला', 'Tax फ्री', 'सांत्वन', 'मृगजळ'; तीन पुरुषोत्तम - 'एक ओंगळ घटना', 'अशाच एका संध्याकाळी', 'एका कथेची गोष्ट'; तीन फिरोदिया - 'त्सुनामीच्या निमित्ताने', 'सदा कदाचित', 'हो! पण...?'. (अजूनही त्या आठवणी आहेत, पण तेव्हा त्या खूप फ्रेश होत्या :-) ) त्यामुळे मनात येईल तसं, flow वगैरेचा फारसा विचार न करता लिहिलंय.)
हो! पण...?
'सदा' काहीतरी भव्य-दिव्य करायचं होतं
फारच थोडं जमलं 'कदाचित'...
तरीही मागची चार वर्षं,
केवढी सुंदर... केवढी अभावित...
Show च्या दिवशी मन उधाण,
'त्या' दिवशी, मात्र 'Tax Free' 'सांत्वन' मिळायचं...
आणि असायची पुढच्या स्पर्धेची हमी;
'आयला' यार, एक दिवस...
मनामधल्या अनंत 'त्सुनामी'
तशातच, 'अशाच एखाद्या संध्याकाळी'
'एक ओंगळ घटना' घडली;
आणि 'मृगजळा'मागे धावताना
'एका कथेची गोष्ट' झाली...
हो! पण...?
वेडं मन अजून एक चान्स मागतंय;
विचारांच्या तळ्यात, स्वप्नांचा समुद्र शोधतंय!
वाटतंय आसामा के पार अजून,
एक फिरोदिया व्हायचा असेल;
सगळी सुंदर स्वप्नं घेऊन,
आपला पेगासीस उडेल
ढगांची formations , इंद्रधनुच स्ट्रिंग आर्ट,
आणि नक्षत्रांच्या लाटेवर 'One Man's Dream' होईल
"तुम्ही नं... तुम्ही खूप मोठी माणसं झालायत"
वावटळीतून आवाज येईल
मनातला आठवणींचा प्रचंड समुद्र
आता डोळ्यांत तळं म्हणून येणार...
"प्रवाहात आणि प्रवाहाविरुद्ध
एकाचवेळी कसं ना पोहणार ?"
...
आता ना, आता आपण senior होणार!
सगळं रुटीन बदलून जाईल...
दररोज सहा वाजता मात्र,
'cultural' ची आठवण होईल!
senior म्हणून जरूर येऊ,
उगाच भरपूर suggestions द्यायला...
आणि त्या प्रत्येक क्षणात,
पुन्हा स्वतःलाच शोधायला!
...
senior म्हणून जाताना,
नाही देऊ शकलोय करंडक;
उलट इथूनच घेऊन चाललोय...
इथला प्रत्येक क्षण, इथली प्रत्येक आठवण.
हो! पण...
डोळे मिटून घेऊ या... नाहीतर, मनातलं सारं,
निसटून जाईल गालांवर;
असंख्य आठवणी, काही सल
राहू देत ना मनात, आयुष्यभर...!
