...

usually असं कधी होत नाही
की 'साराभाई' पहिल्यावारही मूड डाउन रहावा,
तेहि निवांत सुट्टीच्या दिवशी ...

लिहावसं तर वाटत नाहीये
मग, तरीही मी का लिहितोय ?... माहित नाही.

कविता ? छे ... यमक जुळवायला शब्द सुचावे लागतात ...
इथे तर मनात पक्का विचारच नाहीये,
शब्द सुचणार कसे?
विचारांची तर Brownian motion सुरु आहे मनात ...

मगाशी एकदम जाणवलं ...
एवढ्या सगळ्या शरीराला रक्त पुरवणार ह्रदय
केवढ शक्तिशाली असतं ते ...
external जाम मारतोय असं कळल्यावर
oral ला जाताना वाटायचं तसं ...
किंवा अंधाऱ्या, खोल विहिरीत डोकावल्यावर वाटतं तसं ...

मग हृदयातली ती धकधक, मस्तकातल्या शिरेत जाणवली
पित्त खवळल्यासारख रक्त उसळल ...
सिग्नलला थांबलो असताना,
शेजारचा रिक्शावाला पचकन थुंकतो, तेव्हा वाटतं तसं ...
लहानपणापासून शिकलेल्या सगळ्या शिव्या आल्या तोंडात ...

मग का कोण जाणे ...
पण एकदम homesick वाटलं,
आजुबाजुला मित्र असतानाही ...
उगाच फोन फिरवला ...
दोन तीन मिनिटं ...
माहित नाही कसं काय,
पण अगदी normal बोललो ... नेहमीसारखं ...

मग वाटलं ...
एखाद्या निरभ्र संध्याकाळी,
अचानक, हा हा म्हणता काळेकुट्ट ढ़ग दाटून यावेत;
सोसाट्याचा वारा सुटावा ...
IIT मधल्या sand storm सारखा ...
आणि तरीही रणरणत्या उन्हाचे चटके जाणवावेत,
... मोहित टाकळकरच abstract नाटक पहिल्या सारखं ...

ही उदासीनता तर वाटत नाही
कारण किशोरीताईंच्या स्वरात ती पाझरु लागते ...

किंवा Yanni च्या सुरांत ती विरघळते ...

आज मात्र One Man's Dream इतकं विरक्त का ?

आता ... आता तर असं का वाटतय की
ही series converge होवू लागलिये ...
आणि मला नकोय ते ...
कितीही वेळा नाकारलं,
तरी का हा विचार परत परत वर येऊ लागलाय ...?

सव्वा वर्षांपूर्वी, तो प्रश्नार्थक, भविष्यकाळ होता ...
आत्ता तो उद्गारवाचक, वर्तमानकाळ आहे ...
आणि... आणि उद्या...
...
हंss... कधी ना कधी पुण्यातही हे होणारच होतं ...