आठवणींच्या कविता २

अशाच दुसऱ्या संध्याकाळी

अशाच एका संध्याकाळी: सुंदर खेळ, जमतो मेळ, सारं जग आपलं असतं;
अशाच दुसऱ्या संध्याकाळी: काही फसतं, बहुतेक सरतं, थोडं उरतं...

अशाच दुसऱ्या संध्याकाळी... कुणीही साद न घालता,
अपोआप मनातला आठवणींचा पडदा उघडतो;
मनामधला भाव नकळत डोळ्यांमधून निसटतो...

आठवतात पंधरा ओडीशन्स, कोणी आत, बाहेर कोणी;
नाटकासाठी तरीही झटतो, डोळ्यांमधलं लपवत पाणी...
आठवतं झापलेलं - मोठा आवाज, टायमिंग, बेअरिंग, enegy;
आणि रोज रोज खाऊन आलेली, पाव-भाजीची alergy ...

एक संपतो, दुसरा विचार म्हणतो 'मी आत येऊ का ?'
अरे 'बे विंडो' चांगली होती, पण ठेवला मल्टी पर्पज झोका...
प्रसंग आहे परंतु बाका...
मनातले विचार 'टकबक टकबक',
पटत नाहीयेत, काढून टाका...
वाटतं उगाच कुठूनतरी, character ची एन्ट्री होईल;
धाडधाड त्याच्यापाशी मनामधलं बोलता येईल...

पण 'भरत'च्या कट्ट्या वरची निःशब्द शांतता,
जणू कुठूनतरी जांभळा साप आलाय;
हळुवार, अवखळ वाऱ्यानी, मनातल्या प्राजक्ताचा सडा
कुठल्या कुठे उडून गेलाय...
वाटतं दूर निघून जावं, लागणार नाही इथे निभाव;
फक्त इथे असण्याचाही, मनावरती पडतो प्रभाव...

स्टार, बाण, फुल्या, कंस -
मनामध्ये वेगळीच स्क्रिप्ट सुरु होते;
अन अशाच दुसऱ्या संध्याकाळी सुद्धा,
उन्हाची सुंदरशी तिरीप पडते...!