क्षितीज

ज्याचं त्याचं, प्रत्येकाचं, स्वतःचं एक क्षितीज असतं...
जो जसं बघतो ना, त्याला ते तसं दिसतं...

तुझं माझं क्षितीज मात्र एक आहे, कधी कधी वाटतं...
जेव्हा, तुझ्या मनात माझ्या मनात, एकंच  मळभ दाटतं...

पण मग, मुसळधार पावसामध्ये, वेगळं होतं आपलं क्षितीज...
माझी जोरात गडगडते, तुझी फक्त चकाकते वीज... 

अन मग संध्याकाळी क्षितिजावर माझ्या, उमटतात असंख्य रंग...
पण तुझं क्षितीज मात्र असतं, आभाळाच्या निळाईतच दंग...

रात्री माझ्या क्षितिजावरती, हलकंच  धुकं पसरू लागतं...
अन तुझं क्षितीज मात्र कसं, चांदण्यांनी बहरून जातं...
 
तुझी गुलाबी सकाळ... माझी रंगीत संध्याकाळ...
तुझं निळशार आकाश... माझा सोनेरी संधिप्रकाश...

तुझं माझं, ज्याचं त्याचं, क्षितीज वेगळं वेगळं असतं...
जो जसे डोळे मिटतो, त्याला ते तसं दिसतं...