तरंग

 धगधगत्या दुपारी, वाऱ्याच्या झुळुकेची वाट बघत
एका निश्चल तळ्याच्या काठावर बसलो होतो. . .
पाण्यामध्ये दगड टाकला. . .   . . .   . . .  तरंग उठले. . .

कसल्याशा आवाजानं त्या अजस्त्र शांततेला, क्षणभर नाकारलं;
पाण्यातलं आकाशाचं विस्तीर्ण चित्र, असंख्य तुकड्यात विखुरलं 
        पिंपळावरचा पारवा फडफडत उडत गेला, झाड सळसळलं;
        पिकलं पान गळलं एक, झाड वेडं हळहळलं
पिकलं पान हळुवार पाण्यावरती उतरलं;
उमटलेल्या त्या तरंगांवर, पान थोडं हेलकावलं
                                       . . .   . . .   . . .  तरंग विरले. . .

दोन क्षण चार गोष्टी, सारं पुन्हा स्तब्ध स्तब्ध
अचल वारा  निश्चल पाणी, सारं थोडं क्षुब्ध क्षुब्ध

पुन्हा एकदा पाण्यामध्ये दगड टाकला. . .   . . .   . . . तरंग उठले !
उमटलेल्या त्या तरंगांवर, पान पुन्हा हेलकावलं. . .
        आता ते अलगद परत येईल, काठावरच्या झाडाला वेडी आस;
        ते नक्की परत येईल, माझ्या खुळ्या  मनाला पक्का विश्वास

तरंग !!! पाण्याची वरखाली होणारी हालचाल
                                                गतिमान होण्याचा फक्त आभास. . .