का, कोण जाणे ?

काहीही गरज नसताना, अचानक,
काळ्याकुट्ट ढगांनी आभाळ
काठोकाठ भरून येतं…
सैरभैर वारा, जिकडे तिकडे धावत सुटतो …
उगाचच चार क्षण, वाऱ्या सोबत,
पाचोळा उंच उडून बघतो…
सळसळणारी असंख्य पानं,
कुठेतरी लपून आतुरतेनी शीळ
घालणारा आर्त कोकीळ,
उगाच हूल द्यायला म्हणून पडलेले
काही टपोरे थेंब…
पण, का कोण जाणे ?
पाऊस काही पडत नाही…
हळुवार ढग पांगतात,
मागून तिरपं उन्ह डोकावंतं,
निळं आभाळ मात्र कसं
दूर दूर दिसू लागतं…

आभाळा, का नाही बरसलास ??
इतकं जवळ येऊनही
इतका का रे दूर गेलास ?
भीती वाटली का रे,
तिच्यासमोर रडायची ?
अरे, त्या ओघवत्या थेंबांमधूनतर
तिला भेटला असतास…
हलक्याशा सरींमधून
हळुवार उलगडला असतास…
तुला असं  वाटलं  का रे,
कि थेट धरतीवर पोहोचतील,
इतके मेघ जमवलेयस तू…
…
एकेक शब्द जमवता जमवता,
असंच निःशब्द व्हायला होतं गड्या…
का, कोण जाणे ?