Thursday, December 31, 2009

काही कविता... हरवलेल्या...

२. त्याच कप्प्यात एक १०० पानी, पुट्ठ्याची, 'सुपर डीलक्स' वही मिळाली. पहिल्या पानावर होत:
परिमेय संख्या
खालिल परिमेय संख्यांचे अंश व छेद लिहा. वगैरे...
आणि शेवटच्या पानांवर बऱ्याच कविता होत्या. त्यातली एक --

एकटा

मी इथे फक्त एकटा आहे.
ना आकाश, ना प्रकाश, ना अंधार, ना आधार

कुठल्याही झाडाच कुठलही पान
इथं सळसळत नाही
कुठल्याही बिलातल कुठलही गांडूळ
इथं वळवळत नाही

इथल्या शांततेला अस्तित्व नाही
आणि इथलं अस्तित्व अशांत आहे

वारा तरी इथे कधी येतो का? माहित नाही
पण तरीसुद्धा डोळ्यांतली आसवं वाळतात
आणि उन्ह तर इकडे कधीच येत नाही
कारण माझ्या सावलीशी त्याच वाकड़ आहे

पाउस... हं... इथल्या आकाशात ढगच नाहीत
वर पाहिल्यावर आकाश तरी कुठे दिसतं
बहुतेक ते नाहीचे इथे... केवळ भास... क्षितिजासारखा

मग तरीही मी इथे काय करतोय ?

की... कदाचित....

मी अजिबातच एकटा नाहीये इथं

कानाला जाणवणारही नाही, इतक्या
हलुवारपणे सळसळणारी इथली पानं
अन बेमालूमपणे माझी आसवं टिपणारा
इथला वारा

अस्तित्वहीन वाटणारी पण
क्षणोक्षणी माझ अस्तित्व पटवणारी
इथली निशब्द शांतता
आणि असीम शांत असलेला इथलं
अ-शांत अस्तित्व

बरोबर डोक्यावर पडणार आणि माझ्या सावलीला
सतत माझ्या नकळत माझ्या बरोबर ठेवणार
इथलं निरागस उन्ह

पटकन जाणवतही नाही
इतकं नितळ... इथलं आभाळ
आणि माझ्या इवल्या नजरे पलिकड़च
इथलं क्षितिज... विस्तृत, विशाल
माझ्या मनातलं मळभ घालवण्यासाठी
आसवांचा पाउस पाडणारे... इथले अदृश्य ढग

निरंतर, निराकारपणे गतिशील असलेला
इथला निशब्द, निर्गुण काळ

मी इथे काय करतोय ?

कदाचित... मी इथे एकाटेपणच शोधतोय
इथं अजिबात नसलेलं !

3 comments:

  1. swandya tu khup swachchha lihitos... plus mokla...plus sundar :)

    ReplyDelete
  2. अप्रतिम!!!
    त्या वयातली तुझी आणि पाहून थक्क व्हायला होतं. अशी एकाकीपणे लिहिलेली कविता सर्वात खरी असते...

    ReplyDelete