एकदा

आकाशाची अथांग निळाई, 

         एकदा डोळ्यांत शोषून घ्यायाचीये;

अन त्या निळ्या डोळ्यांनी, 

         ढगांची मऊ मऊ स्वप्नं पहायचीयेत...

घोळवायचय गळ्यामध्ये, 

         एकदा झऱ्याचं झुळझुळणं;

अनाम कुणाच्या ओढीनं, 

         एकसंध वाहत राहणं...

समुद्राच्या लाटांचा आवाज, 

         कानांमध्ये भरून घ्यायचाय;

मनाला पूर्ण मोकळं करून, 

         त्याच्यामध्ये साठवायचाय...

मोठ्या, उजाड माळरानावरचा, 

         एकटा पिंपळ व्ह्यायचय एकदा;

व्यापून टाकणाऱ्या शांततेत,

         एकटंच सळसळायचय एकदा...

कुणासाठी तरी एकदा, उंच एखाद्या कड्यावरून,

         धबधब्यासारखं झोकून द्यायचय;

टोकदार, माजुर्ड्या खडकांवर,

         निर्भीडपणे कोसळायचय...

भल्यामोठ्या घराच्या, कुठल्याशा कोपऱ्यामधला,

         कच्च अंधार व्ह्यायचय एकदा;

अन भीती बनून कुणाच्यातरी,

         मनाला वेढून घ्यायचय एकदा...

अवसेच्या अंधाऱ्या रात्रीशी एकदा, 

         चांदण्या होऊन बोलायचय;

आपल्या फक्त अस्तित्वानं, 

         तिला मोहरून टाकायचंय...

कुठल्याशा वेड्या कवीची, 

         अनाम कविता व्ह्यायचय एकदा;

अन वाचणाऱ्या प्रत्येकाला, 

         हळुवार कवेत घ्यायचय एकदा...