हो! पण... (समुद्र)

रणरणत्या उन्हात, एका दुपारी,
एका शांत तळ्याकाठी बसलोय...
त्याचं निळाशार पाणी, का कोण जाणे,
मला समुद्राची आठवण करून देतंय...
अथांग समुद्राची...
माझी नजर क्षितिजापर्यंत नेणारा समुद्र...


...


मी ऊभाही होतो त्याच्या लाटेत,
जेव्हा माझ्या पायाखालची थोडीशी वाळू घेऊन घेली ती लाट...
मला स्वतः मध्ये, आत ओढून घेऊन गेली ती लाट...
कदाचित, पुढच्याच लाटेबरोबर पुन्हा किनाऱ्यावर सोडण्यासाठी...


...


तळ्याचं पाणी मात्र निश्चल आहे...
ना समुद्राचा गाज, ना निर्झराची झुळझुळ...
पण त्यामुळे माझंच प्रतिबिंब, मला पुन्हा पुन्हा दाखवणारं...
आणि मला हवंय ते, स्वतःच स्वतःला असं निरखून बघणं...
पण मग का कोण जाणे...
मी दगड टाकतो पाण्यात, आणि तरंग उठतात...
पुन्हा एकदा समुद्राची आठवण करून देणारे...
माझी नजर क्षितिजापर्यंत घेऊन जाणारा समुद्र...